Nu pas begin ik te begrijpen wat missen is. Tevoren was missen een tijdelijk ongemak. Een vervelend gevoel maar ook maar gewoon een gevoel waarvan je weet dat het binnenkort weer over gaat. Stilaan voel ik dat missen ‘voor altijd’ kan zijn. Een nieuw soort van missen. Het echte missen? Het pijnlijk hard missen! Ik word er mee wakker en ik ga er mee slapen. Als dat al lukt.
Keep listening to his music.
Dereck, de man van een collega leerkracht van m’n papa
Dat onwennige moment na een begrafenis waarop de bezoekers buiten samen staan. Praten in kleine groepjes. De familie troostende woorden toespreken. ‘Keep listening to his music.’ zei een kennis van mijn papa me. Goede raad, ik neem ‘m graag letterlijk. Dit is een lijstje van nummers die mijn pa graag hoorde. Er naar luisteren helpt me mijn verdriet te verwerken en die mooie herinneringen te versterken.
Dit is de soundtrack van de ritten naar het Zuiden van Frankrijk in de zomervakantie. Muziek die ik herken van op de cassettebandjes.
Een jaar geleden, op 14 juni 2019, namen we afscheid van jou. Terwijl ik dit schrijf rollen de tranen. Ik kan het nog steeds vaak maar moeilijk geloven. Na alles wat je had doorgemaakt, je hersenbloeding en je revalidatie, was je precies wat onsterfelijk geworden voor mij. Of misschien zijn papa’s altijd wel wat onsterfelijk. Niet te geloven dat er al een jaar voorbij gegaan is. Het lijkt alsof het gisteren was. Als een jaar dat stil heeft gestaan. Zonder tijd verder is gegaan.
Vaak is het een pijnlijke druk op m’n borstkas, alsof m’n ribben scheuren. Soms is het een krop in mijn keel. Als het huilen heel intens wordt voelt het als een groot gat in m’n buik. Alle energie weg vloeit weg en ik voel me angstig, klein en alleen. Zonder jou.
Papa, ik mis je.
1 reactie
Lieve Kozze,
Terwijl ik dit lees laat ik voor het eerst in lange tijd mijn tranen de vrije loop. De herinneringen aan een mooie tijd bij jullie die zijn er voor altijd. De vakanties, jij op je skateboard, ik op mijn rolschaatsen. De speeltuin aan de overkant van de straat. De leuke etentjes met Bobonne en Moe erbij. Die momenten waar ik kon ervaren dat je tegen een papa (nonkel dan) echt wel veel kon vertellen. Er werd naar pitje snot geluisterd en dat kende ik thuis bij mijn papa niet. Alleen mijn mama en Moe deden dat ook.
Soms voelt het alsof ze mij allemaal in de steek hebben gelaten. Soms voelt het alsof je helemaal alleen staat in de grote nare wereld. Het is inderdaad een pijnlijk hard missen, en ik kan het maar moeilijk een plaatsje geven.
Dikke knuf van je nichtje.