Dag papa, het is nu bijna 5 maanden geleden dat die stomme longontsteking jou trof. Jij die na je zware hersenbloeding van zo ver terug kwam. Je revalideerde lang en hard. Alles wat nog mogelijk was leerde je terug. Jij die tot die noodlottige dag, je 50e verjaardag, je leerlingen alles aanleerde wat binnen hun mogelijkheden lag. Je werd zelf terug een leerling. Een leerling van de mogelijkheden die je nog had. Je werkte hard, dag na dag, om beter te worden. Mama hielp je waar ze kon. Dag en nacht stond ze thuis voor je klaar. Samen met de thuisverpleging, de kinesist en de huisdokter omringde ze jou met alle mogelijke zorgen.
Tot die dag waarop ’s ochtends mijn gsm rinkelde, 8 mei 2019. Het nummer van het woonzorgcentrum. Mijn hart sloeg enkele slagen over. Je verbleef er een paar dagen. Mama rustte even uit onder de Spaanse zon. Het woonzorgcentrum belt nooit zomaar om een babbeltje te doen… De vriendelijke vrouwenstem van het woonzorgcentrum probeerde me van bij de eerste woorden gerust te stellen. Tevergeefs.
Dat je je steeds bleef verslikken in je voedsel. Dat je een bronchitis opgelopen had. Dat ze de ziekenwagen gebeld hadden. Toen ik bij je aankwam op de spoedafdeling zei je ‘Het gaat niet goed, ik ben terug in het ziekenhuis’. Wist je dat het niet goed was? Voelde je dat het deze keer niet zou lukken?
Als je gelooft dat je het kan, dan kan je het!
Dat zei je vaak tegen me. Toen ik weer eens dacht dat het niet zou lukken, op school, of in de sport. Jij kende me als geen ander. Jij gidste me, jij coachte me. Zoals alleen jij dat kon. De laatste jaren minder en minder. Je had er vertrouwen in dat het wel goed zou komen.
Die ochtend op de spoed wou ik ook graag tegen jou zeggen: ‘Als je gelooft dat je het kan, dan kan je het!’ Maar het voelde niet meer realistisch, alsof ik je geen valse hoop wou geven. Toen je sliep las ik naast je bed een artikel over ‘aanvaarden’, ‘in het nu leven’ en ‘yoga-retraites’. Alsof ik voorbereid werd op het grote aanvaarden.
Aanvaarden dat jij er niet meer bent. Dat ik niet meer in je ogen kan kijken. Die herkenning kan zien en rust kan vinden. Ik draag je voor altijd in mijn hart, mijn gids, mijn coach, mijn held.
Dag papa.
